به نام او
// گر چه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست
دل بکن! آینه این قدر تماشایی نیست
حاصل خیره در آیینه شدنها آیا
دو برابر شدن غصهٔ تنهایی نیست؟! //
« فاضل نظری»
درست یادم نمی آید چند ماه پیش بود که باران می آمد
باران می آمد و مردم فرار می کردند از باران فرار می کردند یا از خیس شدن.....
سه نفر بودیم یادت می آید می خندیدند به ما و ما خوش بودیم و عادت داشتیم به حرفهای مردم به خیس شدن
یادت می آید ما و روزی که برنمی گردد
از جنس همان باران امروز برف بارید ......
و اما شعر.....
حروف سرگیجه می گیرند و
سربه سر من می گذارند
یادم نمی آید اول اسمش کدام حرف بود
« الف »
« ب »
« پ »
« ت » ...
کدام حرف؟
ما کودکان نفهمی بودیم که
الفبا را به بازی گرفتیم
.............................................................
از همه کس عقب ماندم
حتی
از لاک پشتی که
با من به سطرهای این شعر
اعزام می شود
همه ی راه ها پشت سر من حرف می زنند و
قدمهایم در اولین ایست بازرسی
لو می روند
اینجا هیچ کس شبیه من نیست
شبیه کسی که
اراده اش را به واژ ها قرض می دهد
تا دور این شعر
سیم خاردار بکشند و
من انگشتهایم را
روی هجای هر کلمه جا بگذارم
باید
تا وسط این سطرها کلاغ پر نرفته ام برگردم
کلمات دارند اسیرم می کنند